انوشیروان در سال ۵۰۱ میلادی بدنیا اومد و از بخت بلندش تونست که بعدها هم شاه ساسانی ایران بشه. زمانی که این جوان به تخت سطلنتی نشست، تازه هجده سال بیشتر نداشت، فردوسی در شاهنامه در این باره میگه:

ورا نام کردند نوشین روان

که مھتر جوان بود و دولت جوان

چوکسری نشست از بر تخت عاج

بسر بر نھاد آن دل افروز تاج

اما پادشاه جوان به اندازه عقل یه پیرمرد باتجربه، درک و فهم داشت. انوشیروان از همون دوران بچگی اش از زشتی ها فاصله می گرفت و همیشه دلش میخواست که دنیا هم به سمت خوبیها حرکت کنه. پدر انوشیروان که اسمش قباد بود، در اون دوران شاه کشور بود. این پدر و پسر زمین تا آسمون از نظر فکری با هم فرق داشتن. انوشیروان در مورد پدرش میگه که: “پدرم، یه آدمی بود که به راحتی می شد مخش رو زد و نمیتونست دروغهای رنگی ظالمها رو متوجه بشه.  آدم دل رحمی هم بود که هر کی گردنش رو پیشش کج میکرد، دلش براش کباب می شد. کارهای مهم کشور رو دست هر کی که می داد، به همونم اختیار کامل می داد تا هر کاری دلش خواست انجام بده، خب توی این اوضاع مشخصه که خزانه مملکت هم روز به روز خالی تر بشه و یه عده آدم مفت خور، پول رو بالا میکشن و نوش جان می کنن و یه لیوان آب هم روش می خورن و ککشون هم نمی گزه که چه بلایی ممکنه سر مملکت بیاد.  پدرم هر دفعه هم با حرف فلان حاکم، گول میخورد. وقتی شاه کشور همچین آدمی باشه، چه انتظاری از مردم عادی هس. برای همین هم مردم بیچاره توی ظلم و فقر و نداری دست و پا میزدن. پدر من عقلش به چشمش بود و کافی بود که حاکم فلان ولایت براش یه کیسه پر از طلا بیاره. براحتی قند توی دلش آب می شد و خیال می کرد که اون فلان حاکم به قصد دوستی این کار رو کرده. پدرم هیچ وقت به زیردستاش نمی گفت که باید به اندازه نیازتون، خرج کنین. هیچ وقت ازشون نپرسید که این همه مال و منال رو از کجا آوردن. خبر نداشت که اینها مال ناحقی بود که از مردم بیچاره به زور و مالیات جمع کرده بودن.”